Pomorze - duży potencjał dla energetyki wiatrowej

Pomorze - duży potencjał dla energetyki wiatrowej

Szacuje się, że w Polsce około 40% powierzchni kraju to tereny, gdzie energia wiatru może być wykorzystywana i użyteczna dla energetyki. Korzystne warunki klimatyczne w pasie nadmorskim czynią go atrakcyjnym miejscem lokalizacji farm wiatrowych. W myśl planów zagospodarowania przestrzennego z lat 2001-2005 na terenie województwa pomorskiego wydano zgodę na budowę ok. 100 turbin wiatrowych o łącznej mocy ok. 180 MW a na akceptację czeka kolejnych 430. Jest to dobry sygnał dla energetyki wiatrowej, jednak wczesny entuzjazm mogą nieco powstrzymać protesty okolicznych mieszkańców.

W gminach półwyspu helskiego i Korkowej zakazano budowy farm wiatrowych. Protestują mieszkańcy Gnieżdżewa i innych wiosek gminy puckiej, w pobliżu których przewidziano instalację kolejnych siłowni wiatrowych. Z kolei gmina Słupsk wychodząc naprzeciw obawom okolicznych mieszkańców 27 czerwca zorganizowała dla nich wyjazd do Tymienia i Cisowa koło Darłówka, mający na celu zapoznanie ich z faktami dotyczącymi budowy oraz eksploatacji farm wiatrowych.

Obawy, z jakimi borykali się mieszkańcy miejscowości takich jak Tymień czy Cisów, sąsiadujących farmami wiatrowymi rozwiały się w momencie uruchomienia inwestycji. Jako argumenty przeciwko budowie farm przytaczano najczęściej negatywny wpływ inwestycji na krajobraz i uprawy rolnicze oraz zagrożenie zdrowia okolicznych mieszkańców.

W gminie Będzin mieszkańcy przekonali się, że wiatraki nie przeszkadzają uprawom i nic nie stoi na przeszkodzie, aby prowadzić je do samej podstawy wiatraka. Pod wiatrakami pasą się zwierzęta a ludzie śmieją się z przesądów, które kiedyś ich odstraszały. Grubość warstwy ziemi od fundamentów jest wystarczająca, aby nie przeszkadzać roślinom w ukorzenianiu się. Nie słychać również narzekań na hałas czy zakłócenia w odbiorze radia czy telewizji. Również mieszkańcy Cisowa i Kopania, protestujący przeciwko budowie farmy obecnie są zadowoleni z jej sąsiedztwa. Stanowi ona atrakcję turystyczną a pieniądze ze sprzedaży ziemi zainwestowano w agroturystykę. Nikt nie mówi o stracie krajobrazu, w którym zagościły wiatraki przyciągające turystów. Pozostaje jednak obawa, iż po krótkotrwałym okresie fascynacji człowieka nową techniką pojawi się zmęczenie widokiem wiatraków.

Lokalizacja farm wiatrowych napotyka również na opozycję popartą przesłankami ekologicznymi, które z pewnością wymagają obszernych działań i analiz. O ile w przypadku obaw mających podłoże społeczne możliwe jest podjęcie działań o charakterze edukacyjnym, o tyle ekologiczne aspekty lokalizacji farmy muszą opierać się na działaniach specjalistycznych. Wiąże się to niejednokrotnie z podwyższeniem kosztów inwestycji i wydłużeniem czasu jej realizacji.

Tego typu problemem dotyczy lokalizacji farmy wiatrowej w pobliżu Gniezdżewa. Są to tereny niezwykle cenne przyrodniczo – Gniezdżewo leży w otulinie Nadmorskiego Parku Krajobrazowego oraz w pobliżu obszaru Natura 2000, zamieszkiwanego przez chronione gatunki ptaków. Należy poważnie zastanowić się nad konsekwencjami umiejscowienia farmy w tym miejscu, gdyż szkody mogą znacznie przeważyć nad zyskami. Jako tragiczny przykład nierozważnego umiejscowienia farmy może służyć Norwegia, gdzie cała populacja orla białego została dosłownie przemielona przez łopaty parku wiatrowego.

Sporządzone w 2003 roku przez Biuro Planowania Przestrzennego w Słupsku studium możliwości rozwoju energetyki wiatrowej województwa pomorskiego zawierało szereg uwarunkowań przyrodniczych w tym syntezę ekologiczno – krajobrazowych uwarunkowań lokalizacji elektrowni wiatrowych. Z prawa powszechnego – ustawy o ochronie przyrody - wynika, że lokalizacja elektrowni wiatrowych jest wykluczona w parkach narodowych i w rezerwatach przyrody. Na terenie pozostałych form ochrony przyrody, a zwłaszcza istotnych w skali regionalnej parków krajobrazowych, obszarów chronionego krajobrazu, lokalizacja taka z prawnego punktu widzenia może mieć miejsce, pod warunkiem, że zakazu tego nie zawierają przepisy prawa lokalnego oraz, że lokalizacja nie spowoduje dewaloryzacji chronionych wartości przyrodniczych i krajobrazowych.

(as)