Najważniejszy wynik Szczytu Klimatycznego: Copenhagen Accord

Najważniejszy wynik Szczytu Klimatycznego: Copenhagen Accord

Wypracowanie Copenhagen Accord przez kraje Konwencji Klimatycznej ONZ to najważniejszy wynik COP 15. Z jednodniowym opóźnieniem zakończyła się w Kopenhadze piętnasta Konferencja Klimatyczna ONZ w sprawie zmian klimatu. Końcowy dokument zawierający m.in. ustalenia dokonane przez przybyłych do Kopenhagi przywódców państw i rządów ma jedynie status dokumentu dodatkowego, nie wiążącego prawnie. Zgodnie z podjętymi przez Konferencję decyzjami negocjacje będą dalej kontynuowane, a ich zakończenie wraz z przyjęciem dokumentu prawnie wiążącego przewidywane jest podczas kolejnej Konferencji Stron w Meksyku w grudniu 2010 roku.

Copenhagen Accord (CA) to dokument stanowiący kompromisowy zestaw zapisów, które zostały wypracowane przez przedstawicieli państw i rządów reprezentujących poszczególne regiony w systemie Narodów Zjednoczonych podczas COP 15 w Kopenhadze.

Najważniejsze postanowienia tego dokumentu to m.in. zapis o konieczności ustabilizowania emisji gazów cieplarnianych na poziomie umożliwiającym brak wzrostu temperatury o więcej niż 2 stopnie przy jednoczesnym zapewnieniu możliwości krajów do zrównoważonego rozwoju, a także zaoferowanie pomocy finansowej dla krajów rozwijających się w wysokości 30 mld USD na lata 2010-2012 oraz określenie długoterminowych potrzeb finansowych w wysokości 100 mld USD rocznie w roku 2020.

Wspólne zobowiązania krajów rozwiniętych mają stanowić dodatkowe źródła finansowania w ramach tzw. szybkiej ścieżki wraz z mechanizmami dotyczącymi lasów: inwestycje w wysokości 30 mld dolarów w latach 2010-2012 przy zapewnieniu zbalansowanego podziału między adaptacją, a mitygacją. W pierwszej kolejności te fundusze zasilać będą najbardziej narażone na zmiany klimatu kraje najmniej rozwinięte (LDC) i małe rozwijające się kraje wyspiarskie (SIDS).

Kraje rozwinięte dążyć będą do zmobilizowania 100 mld dolarów na mitygację (czyli ograniczanie emisji) do 2020 dla wsparcia krajów rozwijających się. Wsparcie oparte będzie na różnych źródłach (m.in. prywatnych, publicznych). Część środków ma być zgromadzona w ramach specjalnego funduszu Copenhagen Green Climate Fund, który będzie operacyjnym podmiotem mechanizmu finansowego Konwencji.

Był to zdecydowanie jeden z najtrudniejszych szczytów klimatycznych i globalnych w procesie ONZ. Praktycznie wszystkie delegacje były niezwykle zdeterminowane aby osiągnąć ambitne porozumienie w Kopenhadze w odpowiedzi na powszechne, społeczne oczekiwanie. Niestety, nie do końca przejrzyste procedury wypracowywania końcowego dokumentu spowodowały sprzeciw niektórych krajów – a w konsekwencji doprowadziły do bardzo trudnych dyskusji na zamykającej konferencję sesji i obniżenie rangi dokumentu. To wyraźny i wymowny znak, że nie można osiągnąć porozumienia w skali globalnej bez zaangażowania wszystkich uczestników – powiedział Bernard Błaszczyk, podsekretarz stanu w Ministerstwie Środowiska, przewodniczący polskiej delegacji podczas COP15.

Polska była aktywnie włączona w proces negocjacyjny od samego początku. Stanowisko Polski negocjacyjne miało istotny wpływ na kształtowanie stanowiska Unii Europejskiej zarówno przed szczytem, jak i w samej Kopenhadze. Decydujący dla procesu okazał się segment polityczny, kończący szczyt. Przed Polską obecnie stoi trudne zadanie przygotowania się do Prezydencji w Radzie, przypadającej na drugą połowę 2011 r. Możemy oczekiwać, że zmiany klimatu będą stanowić w tym okresie niezwykle istotny element negocjacji międzynarodowych.

Przez blisko dwa tygodnie zespół negocjatorów z resortu środowiska, a także: parlamentarzyści, naukowcy, reprezentanci innych resortów brali udział w najważniejszym i największym szczycie w sprawie zmian klimatu na świecie. Głównym celem polskiej ekipy negocjatorów było wypracowywanie merytorycznych podstaw globalnego, obejmującego wszystkie kraje świata porozumienia, bazującego na konstrukcji Protokołu z Kioto.

Polska zorganizowała podczas szczytu dwa seminaria merytoryczne poświęcone prezentacji Mechanizmu Zielonych Inwestycji (GIS) na tle osiągnięć polskiej polityki klimatycznej oraz miejscu zmian klimatu w polityce rolnej na przykładzie Wspólnej Polityki Rolnej.

Szczyt COP 15 był największym forum klimatycznych negocjacji na świecie. Zgromadził przedstawicieli 193 krajów świata. Podczas segmentu wysokiego szczebla 119 szefów rządów i państw reprezentowało kraje, które odpowiadają za 89 proc. światowego produktu brutto, 82 proc. światowej populacji i 86 proc. światowych emisji gazów cieplarnianych. W tej grupie zawiera się także 20 największych gospodarek świata i 15 największych emitentów gazów cieplarnianych.